De afgelopen jaren is er steeds meer aandacht gekomen voor de thuiswonende kwetsbare oudere. Diverse media en overheid hebben hier aandacht aan besteed maar tot op heden lijken de problemen juist groter te worden. De beroepsgroep tandartsen heeft veel ondernomen om het complexe (mondzorg-) vraagstuk op te lossen maar de wet en regelgeving, capaciteit alsmede de verantwoordelijkheid voor deze vaak (medisch-) kwetsbare groep maken dat er moeilijk uitvoering aan te geven is. Tevens is het onvoorstelbaar dat de overheid de oplossing zoekt in het inzetten van niet-tandartsen en verregaande zelfredzaamheid, het afwentelen op gemeenten terwijl de kwetsbaarheid vaak samen hangt met het financieel onvermogen en gebrek aan draagkracht. Het probleem is tot nu toe schromelijk onderschat door de politiek. Het rapport van IGZ over de deplorabele toestand van de mondzorg in verzorgingstehuizen belicht slechts de top van de ijsberg. Het werkelijke probleem zit bij de honderduizenden kwetsbare ouderen die thuis wonen. En dat worden er steeds meer. Mondzorg voor deze groep is complexe zorg vanwege leeftijd, medicijngebruik, sociale situatie en vaak al langdurige verwaarlozing. Alleen een ervaren tandarts kan voor deze categorie ouderen de juiste diagnose stellen en een behandelplan opstellen om daarmee het mondzorgteam aan te sturen. Maar het probleem heeft intussen een dermate grote omvang aangenomen door de politieke verontachtzaming dat alle hens aan dek zullen moeten waarbij de vraag is of de huidige capaciteit van de mondzorg voldoende zal blijken te zijn. Als grootste hindernis ziet de ANT de wet- en regelgeving, die niet is toegesneden op zorg die geleverd wordt buiten de praktijk. Veel tandartsen verdwalen daarin en durven de verantwoordelijkheid voor deze complexe zorg niet (meer) te nemen vanwege de juridische en tuchtrechtelijk aansprakelijkheid. Ook de zeer stringente infectiepreventie-eisen van IGZ zijn niet na te leven bij geimproviseerd bezoek aan huis. Voorts is de bekostinging van deze zorg een bottleneck. De groep kwetsbare ouderen heeft vaak niet de financiele draagkracht om een bezoek aan de tandarts zelf te betalen, een van de redenenen van de jarenlange verwaarlozing. En deze zorg valt niet onder de AWBZ maar moet volledig zelf betaald worden. Huisartsen krijgen een speciaal tarief voor bezoek aan huis en mogen tijd in rekening bregen. De tarieven van de tandarts zijn afgestemd op patienten die naar de praktijk komen. En met de vergoedingen per verrichting wil VWS stimuleren dat de tandarts zo min mogelijk tijd per patient besteedt om zo de kosten te drukken. Maar tijd is het enige echte kwaliteistcriterium in de zorg en vooral bij kwetsbare ouderen die veel meer tijd en aandacht vragen dan reguliere patienten. Er zijn de afgelopen jaren flink wat initiatieven genomen door de sector maar deze  dreigen nu dood te bloeden door de verstikkende regelgeving, het gebrek aan een bekostigingsstructuur en de verkeerde en achterhaalde visie van VWS op de mondzorg. ANT vreest dat eventuele maatregelen averechts gaan uitpakken. ANT is van mening dat deze groep kwetsbare ouderen integraal onder de AWBZ zou moeten vallen en wel met een op maat gesneden bekostigingsstructuur. De oplossingen zijn er wel degelijk, maar kennelijk de politieke wil niet.